Hoe diep moet je zakken als samenleving?
Het zijn zo op het eerste oog appels en peren, toch is er een cynische parallel tussen de redding van de euro en het niet redden van Mauro.
De euro kwam in de problemen omdat regeringsleiders het niet zo nauw namen met de regels. Dat juist politici die verantwoordelijk zijn voor regelgeving er, vaak vanuit nationale belangen, een potje van maken is natuurlijk niet zo fraai. Voordeel is wel dat ze hun eigen regels kunnen oprekken en bijstellen om het door hen zelf gecreëerde tij te keren. Ze maken zo nodig en graag gebruik van hun discretionaire bevoegdheid.
Mauro kwam in de problemen omdat zijn moeder hem naar Nederland stuurde. Hij mocht vervolgens bijna 10 jaar blijven omdat het Nederlandse rechtssysteem hem die mogelijkheid bood, ook al voldeed hij kennelijk niet aan de criteria voor de status van asielzoeker. Nu hij een ingeburgerd ‘Nederlander’ is, en een volwassen leeftijd heeft bereikt, moet hij ons land alsnog verlaten, terug naar Angola, een inmiddels voor hem ‘vreemd’ land. De minister maakt geen gebruik van zijn discretionaire bevoegdheid om hem te redden. Met als, sterk opgeblazen, argument dat er zo veel meer Mauro’s op de loer liggen.
Leers heeft, zo zegt hij, in alle hoeken en gaten gezocht om Mauro te redden. Binnen de bestaande regels zal dat vast zo zijn. Maar waarom heeft hij niet gewoon een discretionaire uitzondering gemaakt? Hij heeft het kennelijk niet aangedurfd om zijn nek uit te steken, omdat zijn kop vermoedelijk wordt afgehakt zodra die te ver boven het maaiveld uitsteekt, of omdat het gedoogkabinet dan zou kunnen wankelen. Dit door toedoen van de partij die de redding van de euro en het vreemdelingenbeleid heeft betiteld als dweilen met de kraan open. De PVV gijzelt het kabinet en ontneemt het CDA haar christelijk aangezicht. De CDA-fractie toont immers geen naastenliefde, anders dan de zo typerende bestuurlijke uitweg van bestaande en nieuwe regels.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten